کد مطلب:33844 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:107

ابتدا باید به این نكته بسیار اساسی و مهم توجه شود كه اصولا «خود را به خدا سپردن» و «در پناه او خزیدن» یك مصداق روشن دارد و آن عبارتست از «خود را به اولیاء خداوند سپردن». لذا «به خود وانهاده شدن» و «از زیر لواء حمایت و نظارت الهی بیرون آمدن» در حقیقت همان

404

[صفحه ]

«بیرون آمدن از زیر لوای وكالت و ولایت اولیاء الهی» است. در این دنیا هنگامی كه از حضور در محضر خداوند، یا جلب رضایت او سخن می رود، دقیقا به معنای «حضور در محضر اولیاء خداوند» و جلب رضایت آن اولیاء است و همچنین گریز از محضر خداوند یا به خشم آوردن باری، به معنای گریز از محضر اولیاء خداوند، یا به خشم در آوردن ایشان است. در تمام این گونه موارد می توان به جای «خداوند» از «اولیاء خداوند» نام برد. در این جهان، ولایت خداوند، كه همانا حضور او در این عالم است، به شكل خاصی محقق می شود كه عبارتست از موجودیت مردان كامل و اولیاء الهی. اینان حضور خداوند را در این عالم تحقق می بخشند. در تفسیر آیه:

فلما آسفونا انتقمنا منهم (الزخرف، 55)

چون ما را به خشم آوردند از ایشان انتقام كشیدیم

مرحوم كلینی در كافی روایتی از امام صادق (ع) نقل كرده است كه:

ان الله لا یاسف كاسفنا و لكنه خلق اولیاء لنفسه یاسفون و یرضون و هم مخلوقون مدبرون، فجعل رضاهم لنفسه رضی و سخطهم لنفسه سخطا و ذلك لانه جعلهم الدعاه الیه و الا دلاء علیه فلذلك صاروا كذلك

خداوند مثل ما خشمگین نمی شود، بلكه اولیائی برای خود آفریده است كه خشمگین می شوند و خشنود می گردند در حالیكه مخلوق و تحت تدبیر خدایند. و خداوند خشنودی آنان را خشنودی خود و خشم آنان را خشم خود قرار داده است.

بعد امام (ع) شواهدی در این خصوص از قرآن بر می شمرند، مثل:

من یطع الرسول فقد اطاع الله (النساء، 80)

و:

[صفحه 405]

ان الذین یبایعونك انما یبایعون الله (الفتح، 10)

و می فرمایند:

همه ی این امور و شبه آن و نیز رضا و غضب و نظایر آن همگی بر همان سبیل است كه ذكر كردم. (تفسیر المیزان، ج 18)

صفحه 0، 405.